Merry Christmas?

Tradisyon na ng buong angkan na ipagdiwang ang Christmas Eve sa bahay ng Lola. Tulad ng iba, kumpleto rin sa pagkain, palaro, pamimigay ng regalo (at pera) ang pamilya. May naka-atas na isang pinsan na nagsisilbing host sa buong gabi, nangunguna sa dasal bago kumain, at sa mga palaro. Isa ako sa mga nakatatandang pinsan. Bale ang lumalabas, ako na ang pinaka-matandang Ate dahil ang dalawa kong panganay na pinsan e nasa ibang bansa na.

Habang lumalalim ang gabi, isa-isang kukunin ng mga Tito at Tita ang mikropono para tawagin at ibigay ang kanilang inihandang regalo mula kay Lola hanggang sa apo sa talampakan. Sabik na sabik ako noon tulad ng ibang mga bata dahil ang highlight naman talaga ng okasyon e ang regalong matatanggap mo. Pero nung minsan, hindi ko alam kung ano bang nangyari, nagsalita na ang lahat ng namimigay pero hindi natawag ang pangalan ko. Sa unang pagkakataon, wala akong natanggap na regalo. Walang naka-alala sa’kin. Ang Mama’t Papa, kuya at asawa niya pati ang mga pamangkin ko, nabigyan. Sa raffle na nga lang ako umaasa, wala pa akong napala.

Hanggang ngayon, hindi ko alam kung bakit walang naka-isip man lang sa’kin. Lalo ko tuloy naramdaman na hindi nila ako gusto. Simula nung taon na ‘yon hanggang 2013, wala na akong natanggap mula sa kanila. Mabuti na lang at hindi na ako bata kundi pinagkaisahan na ako ng mga pinsan ko at inasar buong gabi.

Para maiwasan kong makaramdam ulit ng pagka-leftout, nagdahilan ako nung isang taon kala Mama na may tinatapos lang ako at susunod na lang kala Lola. Pero nagkulong lang ako sa kwarto, nanood, at hinintay silang makauwi para sa balot na pagkain. Pinadala ko na lang ang mga regalo ko para sa kanila kahit na mukhang ‘di naman nila nagustuhan.

Nakakalungkot na walang nag-iisip para kahit isang beses lang sa isang taon, mapasaya ka.

Kaya ‘eto, sinisimulan ko nang mag-download ng movies at series. Mahaba-habang gabi rin ang salubong. 

 

Episode

Nanginginig ako habang nasa FX papasok ng trabaho.

Mula nang ma-trigger ang kung ano mang button dito sa loob ko, hindi na ako matahimik. Hirap na akong matulog, hirap na akong gumising. Kahit hindi ko gustong isipin, nagpupumilit. Kinakalaban ko ang isip ko. Pinapakalma ko ang dibdib ko.

Mali. Mali lahat ‘to.

May gamot ba sa hindi matahimik na isip?

Silver Lining

Bakit ba kasi ako ganito?

Kung hindi ako sobrang saya, sobrang lungkot naman. Kundi wala akong paki o sobra naman akong mangialam. Lahat sagaran. Wala akong pakiramdam na sakto lang.

Madalas kong isipin nitong mga nakaraang taon na siguro nga, may sakit ako sa utak. Sangkatutak na ideya at eksena ang tumatakbo sa isip ko. Mabilis, walang mintis. Hindi pa nangyayari, naiisip ko na. Wala namang ebidensya pero parang sigurado ko na. Pinangungunahan ng utak ko lahat ng nangyayari sa paligid ko. At tuwing nangyayari ‘to, nanginginig ang buong katawan ko, parang sasabog na ang puso ko.

Kapraningan.

Nakakapagod. Para akong nakikipagkarera sa buhay.

At itong bibig ko, ‘di mapigilan. Para bang synced sa isip ko. Hindi man lang i-filter para hindi masyadong matalim, hindi nakakasakit.

Mahirap akong pakisamahan. Binubuo ng kumplikasyon ang pagkatao ko. Hindi ko pinili ito.

Ang ipinagpapasalamat ko na lang, ang pamilya ko na kahit pikon na pikon sa’kin e hindi nagsasawa. Sabagay, may choice ba sila?

At ‘yung lalaking kinalolokohan ko (na malapit na ‘atang magsawa).

Look Out For Number One

Sa edad kong ‘to, alam ko na kung anong gusto’t ayaw ko. Malinaw na rin sa’kin kung ano ang mga kaya kong tanggapin at hindi.

Natuto na ako.

Makailang beses na ba akong nagbigay pero wala naman akong natatanggap pabalik. Hindi ako santa, parati akong umaasa ng kapalit sa lahat ng ginagawa ko.

Pero ang ‘di ko maintindihan, napaka-simple na nga lang ng hinihiling ko e hindi pa maibigay sa’kin. Nakakawalang gana. Nagiging maramot tuloy ako.

Dapat bang maging maramot na lang din ako gaya mo?

Agnes

Isang buwan ko ding ininda ang pananakit ng katawan ko bago ako bumalik do’n para magpamasahe.

Kumpara sa ibang spa, mas mura sakanila pero de kalidad ang mga masahista. Kahit pa mahaba ang pila, naghihintay ako. Mukhang hindi lang ako ang nasisiyahan sa serbisyo nila. ‘Buti pagpunta ko, limang minuto lang akong umupo sa Waiting Area. Lumapit si Agnes sa’kin dala ang pamalit na tsinelas bago pumasok sa loob. Kinuha niya ang suot kong tsinelas na parang mumurahin lang din kung titignan. Medyo mahal ang bili ko sa tsinelas na ‘yon. Hindi ako palabili ng mamahaling gamit dahil nanghihinayang ako. Pero nitong mga nakaraang buwan, ang mamahal na ng binibili ko — mahal sa pamantayan ko at ‘di ko alam kung bakit.

Pagpasok sa loob, inalalayan ako ni Agnes sa bandang kanan. Hinawi ang kurtina at sinabing magpalit na ako ng damit na inihanda niya. ‘Di pa man ako nakakapuwesto, biglang may dumating na kasamahan ni Agnes at isa pang customer. Siya daw ang nagayos ng pwesto na ‘yon at hindi si Agnes. Inalalayan niya ako sa katapat na espasyo habang humihingi ng pasensya. Ibinaba ko na ang dala kong bag at umupo sa kama. Huhubarin ko na sana ang damit ko nang biglang may humawi ng kurtina. Isang kasamahan ulit ni Agnes. Narinig kong nagtatanong ito kung sino daw ang nagpwesto saakin dahil siya raw ang nagayos doon . Nakapagtataka. Para bang hindi ako pinaghandaan ni Agnes.

Limang minuto na rin akong nakadapa suot lang ang isang manipis na shorts at isang manipis na tela na pinatong ko sa likod. Medyo matagal bago ako binalikan ni Agnes. Hindi ko alam kung ano bang ginagawa niya. Ilang boses din ang narinig kong nagtanong kung okay na daw ba at ilang beses din akong sumagot. Ilang beses din akong medyo napahiya dahil hindi pala ako ang kausap nila. Magsasampung minuto na siguro ‘yon nang may nagtanong ulit kung okay na daw ba. Kahit pa nagaalangan ako, sumagot pa rin ako ng  oo. Si Agnes na nga.

Hinayaan ko siyang gawin ang trabaho niya. Plano ko na rin na mild lang ang pressure dahil malapit na akong datnan ng buwanang dalaw at nagaalala ako na baka magkapasa ako sa buong katawan. Mukhang nasanay na ang katawan ko sa hard pressure. O wala lang talagang dating ang hagod ni Agnes? Binigyan ko siya ng tiyansa sa isip ko na baka naman bumubwelo pa lang.

Medyo kabisa ko na ang routine ng pagmamasahe nila. Napaisip ako kung bakit yung inaabangan kong parte e hindi ginawa ni Agnes. Nakalimutan ba niya? Baka naman mamaya pa? Pero parang nakukuha ko na ang galawan niya. Para bang minamadali niya.

Hindi ko alam ang dapat kong maramdaman na wala siyang gana sa’kin. Ang naglalaro na lang sa isip ko ay kung bibigyan ko ba siya ng tip na madalas kong ginagawa  sa tuwing nagpapamasahe ako. Magkano nga ba ang dapat kong iabot? Sapat na siguro ang bente. Tutal naman, tamad na tamad siya sa ginagawa niya. ‘Di ko matantya ang oras. Isang oras na ba? Pinagiisipan ko kung magagalit ako kapag natapos siya ng mas maaga.

Medyo alam kong patapos na ang binayaran kong oras at serbisyo nang minamasahe na niya ng walang ka-gana-gana ang ulo ko.  Ang daming parte ng isang oras na session ang nilampasan niya. Baka pagod na si Agnes. Siguro nakailang customer na siya o kaya may problema lang. Paulit-ulit ko siyang ipinagtatanggol sa isip ko. Suporta sa bente pesos na tip na ibibigay ko sakanya mamaya.

Kahit pa sinabi niya na magpahinga muna daw ako, dali akong nagbihis at tinignan ang oras. Natapos siya ng sampung minuto bago mag-isang oras. Pumunta ako sa banyo sandali at paglabas ay si Agnes ang sumalubong sa’kin. Nilapag niya ang tsinelas sa harap ko.

“Thank you.”, sabi ko at diretso sa exit ng spa.